Gecenin ıssız karanlığında.

Medine’nin dar sokaklarında.

Bunca vefasız, hayırsızlarla.

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

Bu ümmet’in dertlerine,

Ağlardım hep seninle.

Tarifi imkânsız sıkıntılarla,

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

Bırakma böyle gözyaşlarıyla.

Ömrümün bundan sonrasında.

Kederler içinde onca acıyla.

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

Sensiz bu eve nasıl girerim?

Sen olmazsan selamı kime veririm?

Sahipsiz, kimsesiz tek başıma

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

İçimi dökerken kuyulara,

Merhem olurdun yaralarıma.

Kimseler gelmez feryadıma

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

Geceyi aydınlatan ay ışığında.

Toplanmış birkaç insanla.

Okunan Kur’an ve dualarla,

Gitme kal! Beni yalnız bırakma.

* * * * *

Sonunda geldi ayrılık vakti.

Söndü Medine’nin güneşi.

Verdim guslü, giydirdim kefeni.

Beni yalnız bırakıp, kalmadı gitti.

Serpil Güraras

İletişim